Jakiemu systemowi została podporządkowana gospodarka powojennej Polski?
Jakiemu systemowi została podporządkowana gospodarka powojennej Polski? Na czym opierała się gospodarka Polski Ludowej? Jaki to był system? Jak była zarządzana gospodarka w latach 1945-1989?
5 Odpowiedzi
Polska gospodarka po II Wojnie Światowej została podporządkowana systemu Centralnego Planowani. Potocznie nazywano go Komuną.
Polegał on na tym, iż centralnie planowano całą produkcję i dystrybucję dóbr na terenie kraju. Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR) była główną rządzącą partią.
Zachowywano pozory demokracji, ale żadnej demokracji nie było. Był to system totalitarny. Obywatel miał bardzo ograniczone prawa. Była bieda, długie kolejki. System ten nie mógł funkcjonować efektywnie, ponieważ nie da się z góry zaplanować wszystkiego, co dzieje się w gospodarce danego kraju. Jest to zbyt skomplikowane.
De facto władzę w Polsce po wojnie miał Związek Radziecki. Tutaj u władzy były tylko marionetki.
System Centralnego Planowania był systemem panującym w Polsce do 1989 roku. Nie było nic w sklepach, większość dorosłych mężczyzn było alkoholikami (tak beznadziejny był ten system, że jedyną szansą na sukces było wchodzenie w 4 litery członkom partii lub ucieczka za granicę).
Wszystkie państwa, które były w Bloku Wschodnim (w tym wschodnia część Niemiec) do dziś jeszcze nie dorównały krajom Europy Zachodniej i długo nie dorównają.
Centralne Planowanie doprowadziło do wielu patologii. W fabrykach po 20 robotników robiło pracę 4 robotników i ciągle były sytuacje, że 1 pracuje, 4 stoi.
Była praca, ale ta praca była bezsensowna.
Gdy słyszysz od kogoś starszego, że „za komuny to były czasy” – nie bierz tego do siebie i nie wierz w to. Gdybyśmy nadal żyli w tym systemie, Polska byłaby bardzo zacofanym gospodarczo i kulturalnie krajem.
System gospodarczy za czasów Polski Ludowej był związany ściśle z ustrojem panującymw latach 1944–1989. System ten polegał na odwzorowaniu rozwiązań radzieckich.
Najbardziej wyróżniającą cechą gospodarki Polski Ludowej było jej podporządkowanie się celom politycznym, bez zwracania uwagi na potrzeby ludzi i logikę ekonomiczną.
Rozwój gospodarczy opierał się na dokonanych zasadniczych reformach społecznych. Podstawowym narzędziem służącym do sprawowania kontroli nad procesami gospodarczymi był system planów gospodarczych.
Największe znaczenie miał powojenny plan trzyletni, realizowany w latach 1947–1949. Polegał on na nacjonalizacji przemysłu, reformie rolnictwa nacjonalizacja przemysłu i zasiedlaniu tzw. Ziem Odzyskanych.
Plan trzyletni był pierwszym i ostatnim planem w historii PRL (Polska Rzeczpospolita Ludowa), który został zrealizowany. Następne plany, czyli plan sześcioletni 1950-1955 i następne plany 5-letnie wielokrotnie zmieniano i realizowano w części.
Tworzenia planów wieloletnich zaprzestano dopiero po 1989 roku – wprowadzono wtedy gospodarkę rynkową, Związek Radziecki zaczął się na szczęście rozpadać.
Dziś jak chcesz znaleźć dobrą pracę, to idziesz na rozmowę kwalifikacyjną, uczysz się, studiujesz. Wtedy musiałeś być partyjniakiem lub pociotkiem partyjniaka, aby zasiąść na jakimś dobrym stanowisku.
Gospodarka powojennej Polski została podporządkowana systemowi gospodarki planowej, który jest charakterystyczny dla krajów socjalistycznych. W tym systemie, wszystkie decyzje dotyczące produkcji, dystrybucji i konsumpcji dóbr są podejmowane przez centralny organ planowania.
Zmiany te wprowadzono po drugiej wojnie światowej, kiedy Polska znalazła się w strefie wpływów Związku Radzieckiego.
W praktyce oznaczało to wprowadzenie modelu gospodarczego opartego na własności państwowej i centralnym planowaniu.
