Które elementy teatru starożytnego przetrwały do dzisiaj? Teatr starożytny
Które elementy teatru ze starożytności przetrwały do dziś? Co współczesny teatr ma wspólnego z teatrem z czasów starożytnych? Możecie wskazać jakieś wspólne cechy?
6 Odpowiedzi
Elementy z teatru starożytnego, które przetrwały do czasów współczesnych to przede wszystkim widownia, scena (dawniej proskenion), kostiumy oraz maski. Odzwierciedlenie we współczesnym teatrze znajdziemy także dla antycznej orchestry czyli placyku, gdzie występował chór, skene czyli kulis, garderoby oraz parodos czyli wejścia dla chóru.
Może to jest oczywiste, ale zarówno w teatrze starożytnym, jak i współczesnym, grają realni aktorzy – ludzie, na żywo, przed publicznością. To jest element teatru starożytnego i teatru współczesnego.
Są podobieństwa i różnice między teatrem starożytnym i współczesnym.
W starożytności teatr był na otwartej przestrzeni, dziś jest w budynku.
Dawniej siedzieli widzowie na kamiennych ławkach, dziś na wygodnych fotelach.
Do przedstawiania emocji w teatrze starożytnym służyły maski, dziś to jest mimika twarzy, oświetlenie na scenie, muzyka.
W starożytności występowało 3 aktorów i chór, dziś aktorów może być więcej.
W starożytności teatr przedstawiał tragedie i komedie, dziś repertuar jest znacznie szerszy.
W teatrze starożytnym występowali tylko mężczyźni, w teatrze współczesnym mogą to być także kobiety.
Aktorzy byli odpowiedzialni za swoje stroje i maski, sami je robili. Dziś są od tego ludzie, kostiumy są szyte przez profesjonalistów.
Nie wiem czy aktorów też się nie zalicza do tych elementów. Aktorzy przetrwali do dziś. Nie ma teatru bez aktorów. Aktorzy to najważniejszy element teatru.
Teatr starożytnej Grecji i Rzymu pozostawił niezatarte piętno na współczesnych przedstawieniach teatralnych. Podstawowe elementy starożytnego teatru, które są nadal widoczne dzisiaj to trzy jedności, struktura przedstawienia, scenografia, kostiumy, maski i metryka.
Trzy jedności zostały opracowane w starożytnej Grecji już w V wieku p.n.e. w sztukach Sofoklesa; obejmowały one jedność czasu (akcja rozgrywa się w ciągu 24 godzin), jedność przestrzeni (cała akcja rozgrywa się w jednym miejscu) i jedność akcji (jedna linia fabularna).
Wszystkie te trzy elementy są niezwykle wpływowe do dziś; większość sztuk ma centralną narrację bez nadmiernych subplotów lub „b-stories”, nie jest rzadkością, że produkcje są ograniczone do jednej konkretnej scenerii lub linii czasowej.
Ponad dwa tysiące lat po wprowadzeniu greckiego teatru techniki gry wciąż przypominają swoich przodków; aktorzy noszą podobne kostiumy, takie jak peleryny czy szaty, które służą do charakteryzacji, a jednocześnie wykorzystują maski do narracji pierwszoosobowej lub momentów komicznych, co było popularne w starożytnym Rzymie.
Dodatkowo scenografia odgrywa integralną rolę, odzwierciedlając to, jak w klasycznym dramacie ustawienia często stają się symboliczną reprezentacją używaną do łączenia się z tematami eksplorowanymi podczas gry, takimi jak naturalne środowiska używane podczas chóralnych odesów widzianych w dziełach takich jak Edyp Tyranos przez Sofoklesa – natura często jest postrzegana jako kanał, przez który bogowie komunikowali się ze śmiertelnikami.
Metryka również pozostaje niezmieniona od starożytności i dlatego nadal pomaga kształtować nowoczesne przedstawienia teatralne, zwłaszcza współczesne musicale, które zawierają elementy starożytnych greckich dramatów muzycznych – instrumenty takie jak liry dominujące nad innymi słyszanymi na scenie ze względu na swoją oryginalność umieszczoną na efektach dźwiękowych związanych z mitologicznymi stworzeniami lub wydarzeniami zachodzącymi na scenie, np. piorun Zeusa itp.
Podsumowując, pomimo modernizacji, nadal istnieje wiele kluczowych aspektów Teatru Starożytnego, które pozostają aktualne, a produkcje trzymają się w dużej mierze spójnych zasad, utrzymując przy życiu tradycje przekazywane od czasów starożytnych.
Najbardziej oczywistym związkiem między współczesnym teatrem a jego poprzednikami jest gatunek. Większość współczesnych sztuk jest nadal klasyfikowana jako komedia lub tragedia, w oparciu o ich strukturę, role postaci i łuk narracyjny.
W teatrze greckim maski były używane w przedstawieniach do oznaczania ról postaci; praktyka ta została przyjęta w wielu sztukach. Pozwala to aktorom uniknąć długich zmian kostiumów, a jednocześnie umożliwia szybkie przełączanie się między wieloma postaciami – co jest istotnym elementem w przypadku niektórych przedstawień (np. sztuk Szekspira).
Inną wartą uwagi konwencją, która należy do tej samej kategorii, jest udział publiczności w przedstawieniach na żywo – gdzie członkowie publiczności mogą być poproszeni przez aktorów na scenie o przyłączenie się do nich w jakiejś formie odpowiedzi słownej lub innej wskazówki od czasu do czasu – coś, co widzimy zilustrowane sławnie w trylogii Orestei Ajschylosa, gdzie Furie wzywają publiczność do osądu w kilku kluczowych punktach każdej części. Ta technika dodaje kolejną warstwę dynamiki, która jeszcze bardziej zanurza widzów w ramy dramatyczne sztuki (a potencjalnie nawet kształtuje jej wynik).
